Maskeler Şiiri - Mehmet Uysal

Bir bahar günüydü,
Takıldı yüzlere yine maskeler.
O rüzgârla birlikte geldi;
İnsanı insanlıktan çıkaran
Öfkeler, öfkeler, öfkeler…

Babasına sorar çocuk,
Kulakları uğuldatan silahları;
Gecenin bir yarısı,
Gökleri yakan ahları.
Babası, eline alır bir oyuncak;
Savaşçılık oynandığını söyler.
Sırtına yüklenip bütün günahları,
Dıkşın der, dıkşın der, dıkşın der…

Sonra kaçış, umuda yolculuk…
Ters döner tüm realist aynalar.
Batar botlar,
Batırılır botlar,
Soğuk sulara gömülür hülyalar.
Ve sahile vurur;
Aylalar, Aylalar, Aylalar...

Botlarla birlikte batar insanlık;
Reformlar, Rönesanslar,
Aydınlanma'daki tüm ilkler...
Dikenli tellerle örülür şairler, bilgeler;
Decartlar, Jean Jaklar, Rilkeler...
Örülür insanı insan yapan haklar,
Batar asırların övüncü;
İlkeler, ilkeler, ilkeler…

İşte savaşın ortasında,
Masum bir çocuk daha…
Henüz üç yaşında,
Annesiz uyanmış sabaha.
Kan süzülür yanaklarından
Ve şikâyet eder Allah’a.
Sonra Yaradan’dan gelir;
Fiskeler, fiskeler, fiskeler…

Başağından bellidir tohumu ekinin;
Şu dünyada sebebi vardır,
Ayağa batan her dikenin.
Salgın zamanı döner insan içine;
Cevap arar nedene, nasıla, niçine.
Ve ardından pişmanlıklar;
Keşkeler, keşkeler, keşkeler…

Hastalık biter elbet bir gün,
Bal olur suratlardaki sirkeler.
Konar kel başlara tekrar,
O envai çeşit takkeler.
Ve düşer yüzlerden;
Maske üstüne takılan
Maskeler, maskeler, maskeler…