Maskelenmiş Bir Hayat Şiiri - Devrim Özyol

Al aşağı edilmiş geçmişten yazıyorum
Evrende figuran bir kaya parçasıyım
İçi doldurulmuş mumyalanmış kas katıyım
Görülmez içim bulunmaz eserim
Kafes içinde bırakılmış aslan gibi çaresizim
Beni bende bulmayana çoktur bahane ...

Bul beni gecenin alaca karanlığında
Çöz beni yekpare bir çarkıfeleğim
Döndükçe gözlerim kamaşıyor gökyüzünde
Anla dağlarımın sırtlarını uçurumum ben
Çok yüksek buralar zaten zor çıktım zirveye
Rüzgarlar düşman gibi çöküyor bedenime....
Rüzgara dava açsam ne çare...

Büyük hayallerle denize atılmış oltanın, kancasına takılmış yosun parçasıyım... Rastgeleyim ...
Gelmedi o balık denizden nereye baksan nafile...
Kıyılarda aranıyorum bulunursam rastgele...

Kaybolmuşum diyar diyar aranıyorum
İçimi gören hapis, dışımı gören para cezası...
En olmadık yerde gelen trafiğim...
Kırmızı ışığım sönmez benim...
Aklı olanı deli eder, deli olana merhemim..
Hadi giy giyebilirsen,
Deli gömleğini giyene dünya şahane...

Aşşağılık maskeler görüyorum...
Tanımak zorunda kaldığım,
Midemi bulandıran insanlar...
İçlerinde dirhem dirhem erimekteyim
Kurtar beni! Yada bırak...
Delirmenin zirvesine ereyim...
Makse taksam farkım kalmaz değil mi...

Sesi kesilmiş bir kuşun umutsuzluğunda
Karman çorman bir haldeyim
Gülmelerim sonrası gülmeyi unutuyorum
Yaşıyor muyum ölmüş müyüm neredeyim
Anlayamadığım sesler içinde
Boğazım da düğümlendi göz yaşım,
Gülsem mi ağlasam mı neyleyim...
Dünya telaşı bu, söz geçmez bu hale...