Maske Şiiri - Ümit Fuat Boran

Kafamı sen yerine
Ateş kusan namluya yasladım
Gözyaşlarımı mutluluğa değilde
Dipsiz kuyulara akıttım
Sen yerine boşluğa sarıldım umarsız
Çoğu sabah geceye uyandım
Kahpe feleğe dem koydum
İs tüten ocağımda
Odalarında dolaştım ufacık
Ama kocaman tek göz evrenin
Tutulmayacak sözler verdim
Kalabalık ama boş
Uğultulu ama sessiz buhranlarda
Çivisi çıkmış döşemenin
Delik tabanında gördüm ışığı
Koca dünyanın dibini gördüm
Parlak ama kirli
Rugan ayakkabılar içinde
Yanlızdı ayaklarım
Gittiği yerde
Kendimi bulamadım
Pahalı parlaktı elbisem
İçinde askıdaydı bedenim
Ruhumsa çıplak
Pürüzsüz netti cildim
İçinde sönük kaldı gözlerim
Suratımda kalıba dökülmüş
Garip bir maske