Maske Şiiri - Cafer Petek

çirkinliğimi
her sabah radyasyonlu aydınlıklar
iğneleyerek yüzüme gizliyorum
ay ışığıyla mayalanmış sözlerimi
keskin bıçak kıvamında
dokundururken bileklerime
yarın mutlaka cayacağım
bir söz daha veriyorum kendime
kendim
kendime verdiğim sözlerin
mezarlığında bekçidir

içimde
adına yaptırdığım kentin
sokak başlarında
zümrüt ışıltılı gözleriyle biri
değdirdiğinde kirpiklerini biri_birine
karanlıkta kalan olurum
karanlık
namlusu alnımda sırıtan celladımdır

onun pembe silindir bir şapkası var
her tavşan çıkmayışında
sessiz alkışlarla ve
alaycı gülümsemelerle süslü
yanık tablolar asarım
bir yanına göğsümün
yangın
adının dilimin ezvasına dokunuşudur

adın
sevdanın yürek dilinde okunuşudur.