Gün inim inim ağarırken tenimin ıslaklığına doğru
yeni sözler bulmalı ölüme ve aşka dair.
Biteviye sürerken sayılı günlerim
yakama usulca temiz bir kök ilişiyor.
Takınan kızlara özgü morluğuyla bu kök
akranlarından sıyrılarak
İşte benim başatım voici mon pleurnicheuse
Havadar caddelerde ölümün hasatlarıyız biz
Delişmen çağımdan kalma bir hevesle
sıkıca tutunuyorum beni sarmalayan bu köke
Boğazımdan ve avurtlarımdan bastırıyor
ıslak ellere dokunmaya itiraz ettim diye ben
İlmek ilmek dokunmuş bir hayatı yaşıyorum
kimseciklerden sakınmadığım bir tiyatro
Gitsin gidecekse, albenisi mukadder olan kök
Karnıma zerk edilen zehri emerek çıkarma telaşesinden fark etmediğim
ruhumda derin oyuklar açmakta olan kökü pişmanlık duymadan kabulleniyorum
Köksel sancım gittikçe kuvvetleniyor.
Kayıt Tarihi : 9.12.2021 00:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!