Bizim kuşak anımsar mı blimem hayat bilgisi kitaplarımızı ve ordaki şirin resimleri. Yağmurda şemsiyeli kız güleryüzlü, mantosu uçuşan anne güleryüzlü, hatta manav bile güleryüzlüydü.
Kavgacı değildik,sevecendik dosttuk.Sokakta kavga etmek için bahaneler aramıyorduk.Büyüklere yer vermemiz için kimse bizi zorlamıyordu,biz kendimiz kalkıp yer veriyorduk.Bir yaşlının paketlerini evine taşırken, acaba bizi yandaşlarıyla kaçrıp organ mafyasının eline verirmi diye düşünmyorduk.çünki öyle birşey yoktu.
İnsanlar insan gbiydi,masallar bile masal gbiydi.Anımsayın,'' bir varmış bir yokmuş, Allahın kulu çokmuş'' diye başlardı masallar.
Gözümüzü kapatır,kulağımızla dinlerken masalı, hayal gücümüzle canlandırmaya çalıştırırdık.Bizim internetimiz,bizim televizyonumuz yoktu.Sadece sonsuz hayal gücümüz vardı.
'' Ülkenin birinde bir padişah varmış '' diye devam ederdi masallar. Bir dudağı yerde, bir dudağı gökte olan devler vardı mesela.Çocuk beynim tahayyül bile edemezdi. O devlerle mücadele vardı.genelde kötü olurdu o devler çünki.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
