Masalın kırık sonu

Masalın Kırık Sonu

Az gittim, uz gittim,
dere tepe düz gittim…
Kalbimi aldım yanıma,
ama yönüm yoktu.
Bir sesin peşinden yürüdüm
önce gerçek sandım,
meğer bir rüyaymış,
uyandım…
ama hâlâ uyanamadım.

Dedi ki:
“Ben de seni arıyordum.”
Meğer cümlesi,
başkasının masalından çalınmış.
Ses tonu da,
niyeti de…

Ben inandım.
Çünkü bazı insanlar
yalnızca sözlere değil,
susulduğu yerden bile inanmaya meyillidir.

Sonra baktım ki
anlatılan her şey
bir varmış, bir yokmuş.
Söylenen her “aşk”
bir kelimeden ibaretmiş.
Ve o kelimenin altı
hep boşmuş.

Ben çok yol yürüdüm.
Bir ömürlük iyi niyet,
bir masallık saflıkla.

Ama sonunda anladım:
Bazı insanlar
senin kalbini sevmezler,
kalbindeki iyiliği kendi oyunlarına fon yaparlar.

Az gittim, uz gittim…
meğer olduğum yerde saymışım.
Çünkü gerçek zannettiğim ne varsa
hep hayalmiş.
Ve hayal dediğim şey,
aslında en çok can yakanmış.

Şimdi ne bir masalın başındayım,
ne bir sonun eşiğinde.
Yalnızca kendi içimde
her “bir varmış” diyene
bir “yokmuş” gömmeyi öğrendim.

Ve masal bittiğinde
hiçbir prens yoktu karşımda.
Yalnızca
ayna tutmayı bilmeyen biri vardı.
Ben ise
kendi gözlerime bakmayı
bir daha kimseye bırakmamaya yemin ettim.