Masalım Şiiri - Zafer Demirel

bir masala kandı gönlüm,
kendi uydurduğum ve kafamda oynadığım,
kahramanı benim yine tüm yalnızlığımda
ve her şey masalım da kendi istediğim gibi olmakta.
Ne güzel masallar

diyarından yarım kalan beni özgürce ve inatla mutlu yaşatmak.
Rüzgarların yanında savrulmak ve esintinin peşi sıra uzaklaşmak hayattan,
hasreti kendime çekmek ve yok etmek kendi fırtınalarımda.
Acılar duysamda hayatta, kendi masalımda
özlemimi yok edebilmek kavuşmalarımla,
acı ile boynumu bükmemek gerçekler karşısında.
İsyanlarımı haykırabilmek özgürce
ve koşabilmek kendi yarattığım uzuuun çiçek bahçesinde senle olmaya.

Masal, kendi masalım artık uzandığımda sözleri tutabiliyor
ve hükmedebiliyorum kendi sözlerime,
artık içimdeki şeyleri haykırabiliyorum boşluğa
ve korkmuyorum kendi yalnızlığımdan,
kırılmandan ve kırmandan korkmuyorum,
kendim yazıyorum bu sefer hayatımı,
toz pembe dünyamı.
Artık söyleyebiliyorum her ne diyeceksem
ve artık duyabiliyorum kendi istediğim sözleri kendi masalımda.
Ne güzel şey kendi masalında yaşamak
ve ne güzel şey artık hiç üzülmemek,
ve artık hep “kal” diyebilmek,
gözlerine hiç ayırmadan bakabilmek,
hatta tebessümü dahi koyabilmek göz bebeklerine bana bakarken,
titremek masalımda hem de her dokunuşunda
titremek ama korkmamak bırakıp gitmeyeceğini bilmek masalımdan.