Masalım Şiiri - Umut Bektaş

masalın sonunu bekler gibiydi gözlerin...
gözbebeklerin...
öylesine derin bir uçurumun kenarında bırakıyordu ki gökyüzünü
ne güneş doğmaya cesaret edebiliyordu
ne de ay batmaya
masalın sonunu bekler gibiydi ellerin...
yıldızlar ve dilekler boşluğa düşüyordu
ellerin tutmaktan çok bırakmaya alışmıştı belki de
elki de bundandı ellerimin yanında soğuk kalması
masalın sonunu bekler gibiydi gülüşlerin
rüzgar gülüşüne hasretti
dünya rüzgarın esişine
masalın başlangıcıydı nefes alışın
bedenim yalnız başına yaşlanırken
sen anlamadın masalım olduğunu...

not:şimdi nerede bir mezar görsem yazılmamış bir masal ararım sana dair...