Masal Şehrinin Umut Şâiri

Bir çocuğun gökyüzünü ilk farkedişi
Ve bir yıldız ışığını
Bileklerine ilk buyur edişi resmedilir;
O, siyah beyaz ve mağrur
Masal şehrin silüetinde.
Mükemmellik, orada bulaşır beklentilere.
Ve gümüşi yeleli düşlerin,
Orada kaçıverir dizgini elden.

Sonra;
Yüreği kırlangıçtan;
Bir çocuğun hikâyesi anlatılır,
İyesiz yalnızlıkların şehrinde.
Uçurtmalar vardı; hatırlarım.
Ve şiirleri.
Düşlere nazır.
Siyah, beyaz…
Bir de kırmızı gelincikler…
Masal şehirde herkes masumdu.
Şiirlerde de öyle…

Bak çocuk!
İşte; yine o masal gece…
Pencerelerde o aynı parıltı…
Göz renkleri vuruyor camlara.
O ayartıcı mevsimine gebe şehir.
Daha bilmezsin!
Bu mevsimin gecelerinde üflendi ruhu;
Mona Rosaların, Lavinyaların ve Mihribanların.
Ve dahi,
Nice satırlar doğdu; nur topu gibi…
Göz nuru gibi…

Senin kelimelerin de büyüdü;
Geri istiyor emanetini, yıldızlar.
Bu asırlık esinti, onun habercisi.
Çözülüyor avucundaki zemherinin buzu.
Nadasa bırakılmış yüreğin tomurcuklanıyor.
Senin için bunca renk…
Siyah, beyaz ve kırmızı…
Ve nihayet yeşil şimdi…

Heyecanlı, ketum sokak taşları…
Ve şehrin hayaletleri…
Boynunda ter kasımpatının…
Bir mızrak boyu yükseldi hayal;
Kerâhat değil artık.
Girdi rüyanın vakti.

Hadi, paylaş artık ışığını herkesle.
Bir ipucu ver.
Bir sihirli sözcük fısılda.
Umut de mesela.
Ve umudu yaz.
Yüreğin duysun ağzından çıkanı.
Duysun şehir.
Tüm kulaklar duysun.
Peri tozu dolsun, ciğerlerine şehrinin.
Ölüler, mezarlarında umutlansın,
Yaşayanlar, cam kenarlarında.
Yalnızlar bile umutlansın.

Herkes uyuduğunda yak mumu.
Ve al kalemi eline.
Benim şehrimde ufuk denir;
Hüzün gibi dağların,
İnşirah gibi gökyüzüne çizdiği çizgiye.
Ey melankoli şehrinin prensi…
Sen, ona umut de.
Gözlerimizi çiz köşesine kâğıdın.
Mutluyken ki halini çiz.
O Kerim de!
O Kadir de!
Bismillah de!