Masal Bu Ya Şiiri - Özdener Güleryüz

Hiç de inanmadığım,
O masalda,

Masal bu ya;

Genetik acıtıcı
Mirasın,
Bir varisi varmış.
Hayallere dalmış.
O sırada pire de
Berbermiş.
Sonrasında da,
Mirasçı,
Parmağına,
Altın bir yüzük takmış.
Yazmış, kendi
Harikalar dünyasını.

Kendince,
Özgürleşecekmiş.
Mor mine çiçeklerinin
Yapraklarına,
Önce kendi ismini yazmış.
O sırada deve de,
Tellalmış.
Her şey oracıkta,
Masal olmuş.

Keçisakalı olan adam da,
Masal bu ya,
Hem babasının beşiğini sallar
Hem de oralarda
Dolaşırmış.
Birden,
Mor mine çiçeklerini görmüş,
Onlara aşık olmuş.

Her gün orada,
Keçisakalı olan adam,
Üzmeden,
Çiçek yapraklarını,
O ismin üzerini çizermiş,
Babasının beşiğinden
Tıngır mıngır sesler gelir,
Bir yandan da beklermiş
Hiç yorulmazmış.

Ne gariptir ki,
Bir akşamüzeri
Dalgaların üzerinde
Parmağındaki yalanı,
Miras’ın ve ismin sahibi de,
O sırada,
Gülerek, ‘’işte görün.’’ deyip,
Herkeslere gösterirmiş.

O zaman,
Aşk ona küsmüş,
Arkasını dönmüş,
Sevmek
Değil de amaç,
Yalnızca
Sevilmek olunca,
Aşk zaten gidermiş.
Keçisakalı olan adam,
En baştan,
Her şeyi de bilmiş.
İçinden çok kırılmış.
Çok düşünmüş ve

Masal bu ya;

‘’Evvel zaman içinde.’’

Demiş önce.

Ve sonra;

''O gelmediği zaman
İçimde yaşayan aşk,
Çok ama çok daha,
Özgür.''

Diyebilmiş.

ÖZDENER GÜLERYÜZ