Masal Aşk Şiiri - Nuran Baydar

Bir akşam vakti,
Ürperdim güllerin kokusundan...
Ürperdim, güneşin batışında solan bir aşktan...
Kırmızıya boyanan ufuklardan...
Ve ayrılık vakti... Kovuldum masallardan.

Kırmızı gülün rengiydi aşk,
Gül, sevdanın ahengi...
Dikeni, ayrılığın dengi...
Ve ayrılık, sözün bittiği yerdi.
Gül mevsiminin sonu geldi.

Giderken ben,
Gölgen ardımda yaralı bir kahramandı...
Adın, unutulmuş bir yapraktı eski kitaplarda...
Ve gözlerin biraz daha sönmüştü karanlıklarda.

Sevgilim...
Rüyaları masallarla süsleyen bahardın sen,
Güllerin hayat bestesi...
Mevsimlerin en görkemlisiydin,
Güzelliklerin abidesi...
Masalların perisiydin sen,
Büyülü bakışların ayinesi...

Oysa...
Tel örgülere takılmış güller gibi,
Başıma tac olan sevdan, yalan bir masalmış...
Yüreğin, aşkımı inim inim ağlatan...
Zehirli bir öfkeymiş yaramı kanatan...
Satılmış bir ruha imiş aşkımı aldatan...

Sevgilim...
Bir ölüm hecesiydin sen,
Bir yıkılışın sultanı...
Bir gözyaşı ecesiydin sen,
Bir hicranın akşamı...
Ve işte veda zamanı...
Sevgilim, bir ayrılık destanı...

İçimde sancılanan şehir,
Karşımda ağıt yakan gözler...
Bir yanda yaşamak, bir yanda sen...
Ve uçurumun eşiğinde ben.

Sensin;
Ellerimdeki izi sessizce silinen,
Gözlerimdeki incisi damla damla düşen,
Yüreğimdeki gölgesi alev alev eriyen...
Sensin, küllerini savurduğum dağlara...

Ve işte...
Sevgisizim.

2002