Masal Şiiri - Duygu Dinç

Küçücük bir kız varmış
Aslında pek küçük değilmiş ama
Dertlerinin yanında minicik kalıyomuş
“Yine mi bunalım? ”demiş okuyan
“Evet,malesef” demiş yazan…
Kız çocuğu üzgünmüş ama
Üzgünlüğünün bi nedeni yokmuş
Ne de olsa kelebeğin ömrü üç günmüş
Ve balıklar konuşamazmış
Dünyanın dönüşüne de üzülüyomuş
Ama dursa ağlarmış
“Keşke bütün canlılar ağlayabilse…”
Diye içinden geçirmiş yazan
Okuyan sezmiş
“Bu ne biçim aşk şiiri
Sırf bunalım! ” demiş
Ve çekip gitmiş…
Okuyan aşkı bilmiyomuş meğer
Bilseymiş
Aşkın karmaşada saklı olduğunu anlarmış
Peki kız çocuğu aşık mıymış?
Değilmiş
Ama olmuş bi zamanlar
O da üzmüş onu
Ama bu sadece kum tanesiymiş
Halbuki dertlerden koca koca denizleri varmış
Ve hiç kimse “Bunalım yetti” dememiş
Çünkü yazan zaten terkedilmiş
Okuyan kalmamış
Yine serap olmuş tüm gerçekler
Mutluluk sadece kalemin ucunda kalmış
Küçük kız çocuğunda kırıntılar varmış mutluluktan
Ama o yine üzgünmüş
Çünkü ağaçlar yürüyemiyomuş
Yada sular kahkaha atamıyomuş
Sevmemiş güneşi ta en başından
Çünkü güneş ona cevap vermiyomuş
Kız çocuğu çaresizmiş
“Keşke tabiat ana annem olsaydı! ” demiş
Yazan “Keşke…” demiş
Zaten başka kimse yokmuş
Yazanla yazılan baş başa kalmışlar
“Sen bari oku! ” demiş yazan
“Sen bari yaz! ” demiş yazılan
Muhtaçlık mıymış peki bu?
Hayır, değilmiş
Bu, bastırılmış haykırma isteğiymiş
Bu, ihtiyaçmış,evet, ama
Suya,toprağa,havaya
Belki de ateşe ihtiyaçmış
Durmuş,düşünmüş kız çocuğu
“Nereye kadar? ” demiş sonra
Yazanın da bir türlü itiraf edemediği
Cevapsız sorularından biriymiş aslında
“Gittiği yere kadar” demiş
Kaçamak cevaplar
Ve ziyan olan bir soru daha
Tam dolmadan atılmış bulmaca gibi
Ve başarısızlığı örtbas etme çabasıyla
“Hem sen niye üzülüyosun hep? ” demiş yazan
“Uzun hikaye” demiş kız çocuğu
“Kağıt, mürekkep bol,anlat sen ” demiş yazan da
“Sence üzülecek bişey yok mu?
Etrafına bi baksana
Kuşlar ötüyo,çiçekler açıyo, tamam
Ama deprem de doğadan değil mi?
Üç beş insan doğanın güzelliğine hayran olup mutlu olurken
Yüzlerce insan depremde ölüyo
Ölmeyenler de üzülüyo
Hava açınca herkes mutlu oluyo
Ama yağmur başlayınca sel oluyo
Yine insanlar ölüyo
Ben doğanın bu dengesizliğini sevmiyorum”
Durmuş
Soluk almış kız çocuğu
Bu konunun onda ne kadar yer kapladığı belliymiş
Gözlerinden okunuyomuş
Devam etmiş hüzünle
“Benim de birsürü derdim vardı
Annemle babamla kavga ederdik
Arkadaşlarımla sorunlarım olurdu
Aşık olurdum, üzülürdüm
Hepsine ayrı ayrı üzülürdüm
Ve birgün deniz kenarında
Güzellikleri seyrediyordum
Ruhum aydınlanmıştı,gözlerim ışıldamıştı
Kendimi inanılmaz mutlu hissederken
Havada iki martı çarpıştı
Ve biri suya düştü
Bekledim
Ama su yüzüne çıkmadı tekrar
Ölmüştü
Benim hayran olduğum güzellik
Onun sonu olmuştu
Hayat buydu
Çözmüştüm
Kimisine güzel olan,kimisine ölüm
Kimisinde tebessüm,kimisinde gözyaşı
Çok düşündüm
Ama istisna bulamadım
Sonra dert diye gördüklerimi
Denize savurdum,vargücümle
Deniz yuttu dertlerimi
Dibine çöktü o ufacık şeyler
Demek ki deniz dertlerimden çok daha büyükmüş
Ve ben şimdi eski dertlerimi arıyorum
Çok daha küçüklerdi
Tahmininden de küçük
Ve onları bulamıyorum
Denizin kapkaranlık derinliğinde saklı
Tekrar ufak dertlerim olsun istiyorum
Ama olmayınca
Üzülüyorum
Ve böyle giderse hep üzüleceğim…”
Yazan durmuş,
Gözündeki birkaç damla yaşı silmiş
Ağlamamış aslında
Sadece yaş akmış
Yine doğanın bir şakasıymış galiba
Yazanın artık toplaması gerekiyomuş
Çok üzülmüş
Ama niye üzüldüğünü bilmiyomuş
Küçük kız onu böyle görünce pişman olmuş anlattığına
O da aynı onun gibi olmuş
Keşke gerçekleri bu kadar açığa vurmasaymış
Yazanın gözleri önünde
Zaten okuyan da kalmamış
Baş başalarmış
Yazanı teselli edecek bile kimse yokmuş
Bomboşmuş sayfalar
Doldurulmayı bekliyormuş
Ama yazılanlar bu kadar ağır oldukça
Kağıtlar bile kaldıramazmış
Küçük kız çocuğu ağlamıyormuş
Ağlamayacakmış da
Yazan küçük kız çocuğunu kendine yakın hissetmiş
Dertler bitmezmiş
Dertsizlik de hiç gelmemiş zaten
Uyumuş mu dünya?
Küsmüş mü güneş bize?
Deniz neden ağlıyomuş?
Bunlar sorunmuymuş?
Değilmiş
Hiçbiri değilmiş
O zaman gün yüzeysel yaşama günüymüş
Neyi deşersen üzüntü bulursun
Küçük kız çocuğu artık üzülmüyomuş
Yazanın yazdıklarına hak vermiş
Yazan da toparlamış kendini
İkisi de mutlu olmalıymış artık
“Buluşalım! ” demiş küçük kız
“Nerde? ” demiş yazan
“Dertlerin olmadığı herhangi bir yerde
Gökyüzünde,
Denizde,toprağın altında
Belki küçük bir çocuğun hikaye kitabında
Belki bir gazinin anı defterinde
Herhangi bir yerde
Yeter ki dert olmasın! ”
“Tamam! ” demiş yazan
Ve ikisi de çok geç kalmış randevularına
Yıllardır bulunmak istedikleri hallerine doğru
Mutlu & kararlı bir şekilde
İlerlemişler…

(06.12.04)
(içimde sakladığım küçük kız çocuğuna…)