Masal Şiiri - Seçkin Eraygen

Soğuk bir ilde bir adam varmış,
Bir de adamın yüreğini ısıtan
Kara gözlü bir güzel.

Bir gün güzel ile adam
Berrak ve duru ırmağın kıyısında
Göz göze gelmiş.
Güzel, ay kadar parlak, gece kadar koyu gözleriyle
Adamın gözlerine bakıp gülümsemiş.
Güzelin büyüsüne kapılmış adam.

Güzel germiş yayını, fırlatmış oku,
Adamın tam sol göğsüne saplanmış.
Okun sıcaklığını hissetmiş adam.

Kanı akarken adamın,
Güzel fırlatmaya devam etmiş okları.
Her ok yeni bir yara açmış,
Kanlar ırmağın rengini değiştirmiş.

Güzel binmiş atına, son kez gülümsemiş adama,
Ve dört nala koşturmuş atını,
Uzak diyarlara gitmiş.

Adam yüreğindeki okları çıkarmaya kıyamamış;
Çünkü her ok güzelin adını taşırmış,
Her ok güzelin bakışını yansıtırmış,
Her ok güzelin son gülümsemesiymiş.

O günden beri ırmağa kim varsa
Kıyısında, göğsünde parlayan gümüş ok uçlarıyla,
Bakışları ufka dalmış, sessizce bekleyen adamı görmüş.

Derler ki o ilde ırmak hâlâ kırmızı akar,
Adamın göğsündeki oklar hâlâ parlarmış.