Masal... (3.) Şiiri - Ulvi Ziya

Dosta da düşmana da borcu vardı...
Uçan kuşlar,sıhhatini sorardı...
Çoktu harcadığı,kazandığından;
Akıl sır ermezdi,nasıl yaşardı...?

İpotekli idi bağı,tarlası...
Kasvetli bir yerdi yurdu,yuvası...
Feleğe de hiç eyvallah etmezdi;
Din ile îmânla yoktu arası...

İçki şişesinde balıktı kendi...
Çalımlı,tafralı,alıktı kendi...
Ardından,sapıtmış,çıldırmış dendi...
Bir kez olsun dert etmedi hâlini;
Megaloman tavrını çok beğendi...

İçten içe çürümüştü,sefildi...
Borçlarına alacaklı kefildi...
Nasihat edene asmadı kulak;
Düşmanları, kendisine dost bildi...

Yâranını düşman sanıp dışladı...
Öz evlâtlarına sövdü,haşladı...
Hırsızla,ipsizle,kanıbozukla;
Birlik olup, hânesini taşladı...

Kendisini güçlü sanan bu ahmak
Zannetti,hep böyle gider,yaşamak...
Zorlu biri çıktı,bastı şamarı;
Nerdeyse kalmıştı ölmeye ramak...

Çocukları hemen koşup kurtardı...
Kanayan yerini yıkayıp,sardı...
Hepsini defterden silmiş olsa da;
Aslâ vazgeçmeyen,ev halkı vardı...

Saldırganı tükürükle boğdular...
Tekmeleyip o muhitten koğdular...
Birleştirip güç ve gönüllerini;
Yarına,sanki,yeniden doğdular...

Anladı...evlâda düşmanlık olmaz...
Birlik olunursa,pişmanlık olmaz...
Gelişme uğruna,samîmiyetle;
Çalışılırsa,perişanlık olmaz...

Zararlı şeylerden uzaklaştılar...
Birbirine güzelce yaklaştılar...
Sevgiyle,saygıyla,kucaklaştılar...
Allah'a sığınıp,îmân,ihlâsla;
Çalışarak,her engeli aştılar...