Masal Şiiri - Hüseyin Karayel

Ne olursun bir masal anlat dediler,
Çocuklarım sıkı sıkı sarılıp boynuma.
Tembel, yaramaz Hasan geldi aklıma.
Dereye atıp boğduğu kediler,
Kuyruğuna taş, teneke bağladığı köpekler,
Anlattıkça gelmedi masalın sonu.
Sordular. Acaba bu Hasan kimin nesi?
Peki, sonunda ne oldu?
Hasan büyüdü, evlendi, çocukları oldu.
Büyüdü ama, yaramazdı, tembeldi.
Ardından bir soru daha geldi.
Yaralı kargayı neden iyileştirdi?
Belki de kalbinde küllenen sevgi ateşiydi.
Yazık, baba yazık, Hasan'ın çocuklarına.
Kimbilir neler yapıyordur onlara.
Sustum. Dilim bağlandı damağıma.
Hasan ben, yaramaz ben, tembel ben.
Nasıl anlatırım çocuklarıma.
Çocukluğun hoşgörü ve sevgisi,
Birgün, bir gün sarılacak boğazıma.