Az gidip, uz gidip de sen,
Giriverince içine bir masalın,
Zaman esneyip koptu barınağından.
Söylenmemiş sözler soğuttu odayı,
Yarın dünyaya yağmur yağacaktı.
Bugün de yağdı.
Yaşam takılıp takılıp bir kuşun kanatlarına,
Uçuverince sonsuzluğun ufkuna,
Cam kesiği günler kanadı ellerimden.
İnişsiz, çıkışsız basamaklarda duruyorduk.
Ne gök, ne yer çağırdı bizi,
Biz orada öylece yoktuk.
Belki vardık...
Bir yaşamı masallaştırmanın zorluğuna inat,
Bir masalı yaşatma hevesinde,
'Anne' diyen bir çocuk sesinde.
Kayıt Tarihi : 22.12.2006 23:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri, yaşamı bir masala dönüştürmek isteyen ölüme meydan okumak için yazdım. 2005 yılında kaybettiğim annemi, aslında hiç bir zaman kaybedemiyeceğimi, onu ben yaşadıkça her zaman var edeceğimi biliyordum. Sadece, yapamadıklarımızı bir daha asla yapamayacaktık. Ama zaten zamanı kovalama yarışlarında mutlaka bir şeyler eksik kalıyordu. Bu zaman-mekan çelişkisi, bu tamamlanamayanın karşı konulmaz hüznü, şiire yakalanacaktı bir kez daha.
Sibel OĞRAK
TÜM YORUMLAR (7)