Maruzatname Şiiri - Engincan Özsan

Gözünü açanım anadolu'nun bağrında ben,
Toprağın üstünde can bulurum pare pare buğdaylardan,
Tenim kavruktur; dışlarsın, bilmezsin emeğin rengini.
Boğazına bir sırat dizilir sebebi ben olduğum lokmalardan.

Benim en Adem kalmış evlat.
Ne incil, ne kur'an, ne tevrat,
Anlatamaz para için paralanacağını kulların,
Tarihi bir kağıt parçası için mi böldü koskoca milat?

Benim terim şişirir bulutları uğruna şiirler yazılan mavilikte,
Ehil kahrolur, ehven buruk bir ukde,
Gün yüzünü çekti diye vahşileşir insanoğlu,
Oysa ki vakitlerden en masumu gece.

İzinsiz mi dokunur sanırsın mehtap denize?
Rüzgarlar bile küfreder, eşrefi mahlukatlar size!
Can almak senin haddin mi?
Sen mi getireceksin bu koca küreyi dize?

Dokunmaz kendinin olmayana yağmur,
İhanet meyve vermez, senin çiğnediğin çamur!
Saklı kalır mı sanıyorsun entrikayla yoğurduğun giz?
Necaset yükselir ciğerinden, gökteki gri senin bıraktığın iz.