Martıyla Şiiri - Güler Baybora

İstanbul kale içinden gecelerdeyim
Surların dayanmış gölgeme
Ben sana ne vakit geldim hatırası yok
Sen hep anlatılandın ya da hep susulan.

Senin dehlizlerinde keşfettik kendimizi
Ve bulduklarımız kor gibiydi
Dokunamadık...

Yutkunamadığın düşler vardı boğazında,
Düşler, onlar ki
Var oluş sebebindi
Benzemiştik işte birbirimize
Benzedikçe yitirdik,
Benzedikçe daha çok tükettik
Çok fazla sevinç çiziktirdi rüzgârın
Çok fazla aşkı dolaştı…
Ama son durağı hep yalnızlıktı.

Bir koca şehir,
Kendinden bağımsızdın
Hep ölülerinin çığlığını attın
Bu yüzden duyamadın belki yaşayanlarını
Olmazlarını saçarken etrafa
Her köşede bir sarhoş ve evliya bıraktın.

Bir koca şehir,
Sen ki,
Martılarına tutunanların
Şehriydin aslında
Şimdi onlardan birisi,
Bir martının ayakucunda, yudumlayarak seni
Umudu öğreniyor.