Martın son dansı Şiiri - Nafiz Karak

24 Mart 2025, hava serin, gökyüzü gri,
Rüzgar usulca fısıldar, dallarda bir ses izi.
Toprak uyanır yavaşça, baharın nefesiyle,
Gün döner sessizce, umudun hecesiyle.

Bulutlar ağır, sanki bir yük taşır,
Geçmişin izlerini yağmurla boşaltır.
Sokaklar ıslak, adımlar telaşlı,

Bir kadın geçer, şemsiyesi yavaşlı.
Kahve kokusu sızar dar bir pencereden,
Günaydın der dünya, uykulu bir seherden.
Martın son günleri, ne kış ne bahar,

Zaman askıda, bir soru gibi karar.
Deniz uzakta, dalgalar hırçın,
Martılar çığlık atar, gökyüzü kırçıl.
Bir balıkçı ağı toplar, elleri nasır,

Hayat devam eder, ne eksik ne fazlasır.
Telefonlar parlar, ekranlar uyanık,
Haberler akar, dünya kaygan bir yanık.
Bir yanda savaş, bir yanda barış düşü,

İnsan hep arar, kalbinin son gülüşü.
Ağaçlar çiçek açar, sabırla, inatla,

Kökler tutunur toprağa, sessiz bir tatla.
Bir çocuk koşar, kahkahası özgür,
Martın gri örtüsünü yırtar, sözdür.

Gece iner usulca, yıldızlar utangaç,
Ay bir yarım ekmek, gökte biraz sancak.
Rüyalar başlar, kimi tatlı kimi acı,
Mart biter böyle, hem hüzün hem ilacı.