Mart’ın ilk Günü Şiiri - İbrahim Tunçkaya

Ne çok zaman olmuş
Görmeyeli seni
Ne çok şey unutmuşum
Unuttum…!
Neydi adın
Serap mı
Yoksa mehtap mı
Çocuklar söyledi bugün
Çocukların da varmış
Belki tanışırız birgün
Seni arayamadım
Zaten tanımazsın da
Nasıl ağır yüküm bilemezsin
Senin yükünün yanında
İçimde bir yangın
Bir kırgınlık
Bir boşluk
Bir karanlık
Bir mezarlık
Bu gece yastayım
Bu gece sekiz dokuz yaşında
Sanki…
Sanki herkes ölmüş
Sanki annem musalla taşında…!

Bugün Mart’ın ilk günü
Bir çiçek daha soluyor
Meğer bahar yanılmış
Ağaçlar yaprak döküyor
Kuşlar yuva yapmamış
Ve sen gidiyorsun
Bir kahverengi yaraya
Soğuktur orası
Hırkanı al yanına
Lanetler yağdırdım
Bahtının karasına
Şimdi başımı alıp
Avuçlarımın arasına
Şiir mi yazsam şarkı mı
Bilemedim…!
Bilemedim…!
Siyahlar kuşanıp
Gökkuşağını yaksam
Yumruğumu kanatıp
Hangi taşa başımı vursam
Bilemedim...
Bilemedim...
Tokatlayıp hayatı tükürsem suratına
Ağız dolusu küfürler savursam
Ve dişlerimi geçirip gecenin sırtına
Yıldızları mı yaksam
Avazımı mı
Yoksa...
Yoksa...
Ciğerlerimi patlatan kızıl bir ağıt mı…!

Ne desem boşuna
Gün yarı aymış
Gece ile gündüzün kesiştiği sırada
Boğazıma düğümler dolandı
Hıçkıra hıçkıra ağlamak dışında
Bir şey gelmiyor aklıma
Bir bir ölüyor çocukluğum
Her günüm ayrı matem
Artık kabuk bağlamaz bu yaralar
Bilsem şifa olacağını
Yalvarırdım tanrıya
Oysa tanrının çok işi var
Çok meşkul bu aralar…!