Martıların Sesi Şiiri - Kemal Köksal

Doğadaki yaratıkların bir çoğunu tanırım.
Seslerinden daha iyi tanırım.
Hele balık düşmanı martıları…
Nasıl tanıdım;
İstanbul’da bir bilseniz,
Ekmek kavgası verirken, gemilerde
Onlar da biz emekçiler gibi
Yaşamları için dalgalarla boğuşurlar
Açlık engel dinlemez…
Nice canlara, nice engelleri aştırır.
Balık gören martıları çığırtkanlaştırır
Ya havalar kötü olursa,
Balık akını olmazsa,
Kıyılarda çöplüklerde didinirler.
Bir ekmek parçası bulamayınca
Hep bir ağızdan vak vak diye bağırırlar
Açlığın acısı genişler, uzadıkça uzar
Bu uzanış; bağırış, çağırış
Karlı-yağmurlu günlerde
Liman kahvelerinde iş bekleyen
Biz raspacı, boyacıları hüzünleştirir.

Denizlerde kışlar acı geçer.
Herkes can pazarında çırpınır.
Martı balık peşinde
Raspacı ekmek peşinde
Kör boğaz haber anlamaz
Çalışmazsan çoluk çocuk aç
Medet umarsın iş için gemiciden
“Yağmur dur da
Nemlü dur hava,
Ha bunda
Boya yapulur mu? Olmaz da.”
Gemi gemi dolaşırız…
Bir dilim ekmek için.
Lodos muş? Fırtına imiş?
Grip olmuşuz, anjin olmuşuz dinlemeyiz.
Ne iş güvencesi;
Ne sosyal güvence.
İnadına yaşam
Öylesine bir kara sevda ki
Bu Ekmek sevdası…