Martı Çığlıkları Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Kalbimin kızıllığındandır, bendeki tefekkür, İstanbul’un
Kıyılarında, uçurumlarında defalarca
İntihar eden
Paramparça
Dalgalar coşuyor bir kez daha
Marmara Deniz’den
Sancılı ve yaralı
Beni
Daha da isyankâr eden
Uzandığım şu yerde
Yıldızlar
Parmak uçlarımda
Altın taslı mehtapta
Sihirli neşeleriyle raksta
Bu gecede martı çığlıkları
Hüzünlü
Telaşlı
Penceremden süzülüyor
Odama
Geçip gitmeli
Denizin ürküten uğultuları
Yıldızlaşan yollarda sabahı bekliyorum, lacivert gecede

Korkunun elleridir boğazımda, geceye düşen sessizlik
Kan kızıllığına bürünen, kırık, dökük gemiler
Demir attı
Yalnızlığımın limanına
Anafora kapılan
Benim
Yüreğim buruk bu gece
Kanayan düşlerim
İçimde ağlamaklı
Meğerse
Ben, çoktan vurgun yemişim
Kümelenen bulutlar gökten
Dökülüyor
Laciverte bürünmüş geceye
Bir yanda kedi
Bir yanda martı sesleri boğuyorken
Beni
Yalnızlığımın gecesi sığmıyor içime
Diğer yanda, geceme musallat olan, korku dolu kâbus var

Bu gecede çekmeyeceğim perdemi, açık kalsın pencerem
Geceme düşen, bir avuç yıldızlarla
Oynamak istiyorum bir daha
Öksüzlüğümle
Ruhum, bırakırken kendini
Lacivertleşen geceye
Deniz şehrin
Sahilinde
Martılar
Süt beyazı renkleriyle
Karanlığı delerken
Bir mutluluk doluyor
Hançerlenen yüreğimde
Ektiğim umutlar yeşeriyor, gecenin maviliğinden
Gözlerimdeki firari yıldız ışıltıları, umutlarımı taşırken

İstanbul