Martı Şiiri - Ali Gençay

kızıla boyanan haliç akşamı
kıyıya vuran dalga furyası
birde deli,dedi çığlıklarıyla
martılar...

-hadi dedi şahan
omzuna attığı kalın paltosuyla
kalktı çömeldiği yerden ihtişamıyla
gözlerinde hüznün akşam kızıllığı
suya değmek ister gibiydi martıların ayakları
ne kadar da derin baktı anlamışlığıyla
bense halen şarabın sarhoşluğuyla
parmaklarımı ovuyorum
-kaldır kafanı diyor
kaldırıyorum tüm hüzünlerin ağırlığıyla
-bak dedi
gözlerim kaydı parmaklarının uzandığı martıya
gömülmüştü başı bedenine,kanatlarına
diğerleri dönüp duruyordu başında
-hastamı acaba dedi
cıkk dedim dudaklarımın açılışıyla
-gülümsedi
elini omzuma attı
kalktım yerimden ey vallahıyla
yuvarlandı şişeler sessizliği yırttı
kanatlar kalktı martı canlandı
dönüp duranlar durdular şaşırırcasına
-anladın mı? dedi
ve devam etti beni anlatırcasına
hüzün vurdu onu gamlanırcasına
oysa uçmak vardı ruhunda yaşamak adına
hüznün sığmaz kanatlar arasına
beklediğin bir ses bir dokunuşsa
sakın bekleme yaşa yokluğunda
- eyvallah dedi
dağıldı martılar onun yok oluşuyla
ve ben benle kaldım sarhoşluğumla
ve martım uçtu ayakların değdi suya
kısık bir sesle çığlıklandı haliç
gecenin sonunda
.....