sahil kenarında oturduğum kafenin bahçesinde martılarla konuştum da; özgürce uçabiliyorsunuz ve eminim ki beslemek zorunda olduğunuz bir yavrunuz var... gözünüz havaya atılacak bir simit parçasında... yakalayabilirseniz ne mutlu, yakalayamazsanız balıklar bayram edecek diyorum...
herkes birine muhtaç... muhtaç olanlar; ya küçük ya da maneviyata el açanlar...
benim maneviyatım sevgi... el mahkum muhtaç olanı doyuruyorum açlığını ve maneviyatını... ya benim maneviyatım? ... eminim ki verdikçe karşılığını gün gelecek alacağım...
işte o gün benim bayramım olacak...
martıdır yiyecek bekler,
aç yavrusunu besler...
uç uçabildiğin kadar
gökyüzüne bir selam da benden
çırp kanatlarını,
bayramlar uzak değil...
8 Nisan 2017
10:12
Kayıt Tarihi : 13.4.2017 12:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
maneviyat
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!