Martı Şiiri - Şenel Gökçe

Soğuk geceler gördüm, tutulmuştu ay.
Kanatlarını denize düşürmüştü
ilişti gözüme bir martının yalnızlığı.

Gel de eşkalini bir ömür boyu taşıma acının
maviyle hançerlenmiş kalbimdeki okyanuslar;
bundan sonra buz tutar.
Her adım atışımda yaraya dönüşüyor
ardımda bıraktığım kimsesizlik
göğsümde kuş ölüleri, bakamıyorum göğe!

Bunda sonra kar yağarsa, ilk üşüyen ben olurum
çocukluk sesim titrer, ağlama zamanıdır
hayata karşılık veremem; buharlaşır hüznün
dilini öğrendim denizcilerin, sedeflendi şarkıları
korkularını kışatan ayazdı, hırçınlıkları;
kirpiklerine dokundum, düşleri dipsiz kuyu.

Kalbimi suladım;
belki tüylerden serpilmemiş kül,
belki de kanatlardan yangın yeridir.
Her neyse; çok soğuk gördüm
Bağışla beni umudum
bugün seni yüzüstü bırakacağım