Martı Şiiri - İdris Çetin

Bir martı gördüm, sekizinde sabahın;
Sabah, gözlerini yumarak çıkan martı,
Gözümün önünden, yel gibi geçti bir karartı;
Derken kendini karşıladı, büyük bir çatı.

Hiç kimse, kimsenin asla yiyemez rızkını,
Martı da öyle yapmış, pençesine takmış sığırcığını;
Can derdiyle boğaz harbinin mücadelesi,
İkisini de bir çatının üzerine attı, hayatın cilvesi.

Kurt, kuzuyu gözüne bir kestirivermesin,
Kurt, kuzuyu ağzına bir düşürüvermesin,
Kendini köpekte sansa, kurdun ağzında kuzu,
Ses çıkarmadan yem olacaktır, kuzu kuzu.

Avını parçalamaya çalışan hırçın martı,
Korkutmuyordu onu, etrafını saran karartı;
Rabbinin kendine vermiş olduğu rızkla;
Yiyordu avını, hiçbir yere bakmadan iştahla.

Bu sabah gördüm, insanla martının farkını,
Tüketmeye çalışırken martının biri avını,
Diğeri rızk için dolaşıyordu, fersah fersah;
Ne kadar dolaşsa da, boşunaydı bu sabah.

İslam’dan uzak insanlar yığını rızklarını,
Buluyorlardı, zahmetsizce sokaklarda avlarını;
Bugün kimi soyabiliriz, kimi aldatabiliriz?
İnsanları çarpabilmenin kuruyorlardı plânlarını.

İşte bir gerçek var ortada anlaşılmamış,
Bütün mahlûkatı beşerin Rezzak’ı unutulmuş,
Rezzak tanındı mı; sönmüş ümitler ayağa kalkar,
Müslümanlar, susamış olduğu suya, o zaman kanar.

İlimle cihadın olmadığı toprak parçasında,
Daha çok oyalanırız, sahte Rezzaklar peşinde,
İnsanlar; kuşlar kadar Rezzak’ına inansaydı,
Zalimler hiçbir yerde iktidar olamazdı.

Allah’ın sıfatlarını tanımadan yola çıkan insan,
Çok yem olacaktır, gezerse martıları tanımadan.
İşte Allah’ın sıfatlarından biri de Rezzak’tır,
Bunun dışında rızk arayanların ki ise aptallıktır.

Kalk, uyan durmadan çalış; tanı Rezzakını,
Gidermeye çalış; bitmez, tükenmez merakını,
Rızkı vereni tanıyarak, tevekkül et Allah’a,
Mutlaka çıkarsın, o zaman nurlu sabaha…

1992 / Temmuz
İstanbul