Martha Şiiri - İsmet Kanber

Bir masal biliyorum
En tenha yerinde sen olan Martha
 
Bir efsane gibi her gün
dalıp dalıp kelimelerine
Bir kahraman bilip inandırdım kendimi
Adınla başlayan
ve adınla biten
 
Aşkın masalsı tadında
Ne garip olurdu suskunluğum
Kanatlarına başımı koyup uyuduğum

Her gece
anlamını yalnızca ben bildiğim
sayısız kelimeyle örttüm üstünü
Karanlığın hükmünü
ve kaldırıp yüzünde perdeleri
Bakir bir yerinde sabahın
ilk ışığı oluyordun Martha
 
aşka dair ne varsa bildiğim
adında gizlediğim
sonra kör kuyularda kaybettiğim
 
Sen ki Martha
içinde nar çiçekleri büyüttüğüm
derin sularla akıp
kalbime damla damla vurandın
 
Maviydi derinler
Gözlerinden deniz anlardı
Ufukta bir çizgi bölerdi adını Martha
Bir intihar olurdu gece
Denizle mehtap sende sevdalanırdı
 
Ey mehtapla yarılan deniz
Bir sen anladın kayıp giden yanımdan
Yok(sul) luğumdan

Yalan bir sevişmeydi kalbime vuran
Bilir misin nedir yenilgi?
Yenildim
Ve yeminleri ölgün sulara bıraktım
Sular da kirlendi böylece Martha
 
Bana kalan aşkın masalsı yanı
ve bir dağ çiçeği ıssızlığı
Kendi derinliğine gömülü iç çekişlerim
Yapayalnız mağrur
Öksüz bir deniz gibi
 
Ah! Martha
Bilirim ruhundaki gelgitleri
ve gözlerindeki sahipsiz iklimleri
Parmaklarımın arasından kayıp giden ellerini
Bir yıldız kayar ya gökyüzünden
İşte öyle Martha
Kaybediyorum seni
kaybediyorum beni
 
Bir yanım kör
Bir yanım masal
Bir yanım intihardır
 
Bedenime işlediğim bir nakıştı sevişin
Uymasa da yüzyılın aşklarına
seni çağ ötesi mevsimleriyle
gökyüzünden koparıp
kendi ruhuma gizlemişim

Kaç söz biliyorum ki anlatmak için
Körsem
Masalsam
İntiharsam
Bil ki sensin
 
Sen git!
Özgürlüğün nefesiyle üfle ruhumdaki tutsağa
Uyutma beni zindanında
Özgür kıl beni
 
Hüküm tamamdır
Göğsümde uyuttuğum çöl
koyu bir gecede ezberletti bana
adına masal dediğim aşk şiirini
Bir kez daha anlıyorum Martha
bir kez daha
Aşkın özgürleşmek olduğunu