Marşsız Göçen Kuşlara Şaşırmalar

12.09.2007 Ablam'a..

darbelenmiş çocukluklarda debelenen,
yara-berelerine közde pişmiş soğan belenen kız..
siyah önlüğünün altında naylon beyaz yemeni
nasılda geçtin yılları
kah çizgide sekerek kah atlayarak ip üzerinden..

hatırla;
buram buram toprak kokarken burnumuza
bir mezar taşını öpmek demek babamızı öpmek demek..
sessiz ağlayan kadınlar,
çocuklarıyla beraber büyüyen kadınlar,
işleri güç olan kadınlar demek anne demek...
uyku öncesi Aziz Nesin hikayeleri
öğlen, yemeğin salçasına banılan ekmek
ve ekle akşamları siyah beyaz ekran karşısında çıtlattığımız çekirdekleri,
duvarlarda ki yazılar
büyüklerin yediği falakalar
elektrikli bedenler
birde çözemediğimiz kavga nedenlerini saymak demek çocukluğumuz demek..
sonra ne vakit pastaya mum yakacak olsak;
her doğum gününde uzaktan berbat marş sesleri
saygısız bir dayatmayla çalınırdı kulaklarımıza..
çocukluk işte, çocuktuk işte
serin sonbahar rüzgarı gibi ciyak düşerdi sıtmalı gecelerine Çukurovanın,
senin her an ağlayacakmış gibi bakışın
benim bir an önce adam olabilme telaşım..
düşürürdü yapraklarını kavak ağaçlarımızın sonbahar yelleri
göçmen kuşların, kırılırdı bahçemizde kalmak hevesleri
marşlardan sonra.. kuşlardan sonra
kırılırdın belki biraz sende belki birazdan daha da fazla...
şu ''belki'' yok mu, ne idüğü belli olmaksızın durmasa
ve -yakışsada- gözlerin her an ağlayacakmış gibi olmasa..
büyüsem artık bende benzesem adama
söyle en çok sen tanırsın beni, durulur mu içimde ki serseri
söylee! unuturmuyum boğazımızda ki keşkeleri..
senin adına mısra boyu dilekler tutuyorum ne zaman mumlar yansa;
'artık, teneffüste küncülü simit paylaşmak gibi
siyah önlüklerimizin yakasını şalgam lekeleriyle kirletmek gibi
doğum günlerin mutlu kutlansa..
hem söz geçmiyor marşsız göçen kuşlara
gülüşüne kurban olayım n''olur artık ağlama Abla...'
rüzgara bırakılmaz mum alevi gecikme,
hüzne göz kırpar gibi nefes ver ışığa, üfle..