Marmara'nın Sessiz Çığlığı

Gece yarısını biraz geçmişti. Yaz sıcağının uyuşturduğu evler, uykunun en derin yerindeydi. Birden, toprağın kalbi yerinden sökülür gibi titredi. Saniyeler, yüzyıl gibi uzadı. 45 saniye… Ama o 45 saniye içinde, on binlerce hayat değişti. Kocaeli, Sakarya, Yalova, Düzce… Bir domino taşı gibi yıkılıyordu şehirler. İstanbul’un dört bir yanında balkonlarda çığlıklar, enkaz altından yükselen yardım sesleri… İnsanlar pijamalarıyla sokaklara fırladı, anneler çocuklarının adını haykırdı, babalar çıplak elleriyle betonu kazımaya başladı. Resmî rakamlar günler sonra açıklanacaktı: on yedi bin dört yüz seksen can gitmişti. Ama o gece kimse rakamları bilmiyordu. Tek bildikleri, yan apartmandan artık ses gelmediğiydi. Binalar yıkıldı, yollar çöktü, su kesildi, ışıklar söndü. Ama en büyük yıkım, insanların içindeydi. O gece çocukların gözleri hep açık kaldı. Kadınlar eşlerinin boşluğuna sarıldı. Erkekler dostlarının elini tutamadan uğurladı. Ve sabah olduğunda, Marmara’nın üzerine kül gibi çöken sessizlikte, bir şey apaçık anlaşıldı: hiçbir ev, hiçbir şehir, hiçbir hayat eskisi gibi olmayacaktı. Ama yıkıntılar arasında bir başka şey de filizlenmişti. Dayanışma. Yabancı komşu, en yakın akraba gibi oldu. Ekmekler paylaşıldı, battaniyeler bölüşüldü. Enkaz başında geceyi gündüze katan eller, sadece taş kaldırmadı; birbirinin umudunu da tuttu. O yüzden Marmara’nın sessiz çığlığı, sadece bir ağıt olmadı. Aynı zamanda yeniden doğmak isteyen bir halkın inadı oldu.