Marmara Depremi Şiiri - Kenan Demirel

Gün on yedi Ağustos’tu,
Üçü beş geçmişti saat.
Yaşanan sanki kâbustu,
Yıkılıyordu kâinât.

Marmara’da deprem oldu,
Merkez üstü Gölcük’tü.
Yüreklere korku doldu,
Binalar sarsıldı göçtü.

Uğultu geldi derinden,
Ufuklar parladı, yandı.
Dağ-taş oynadı yerinden,
Can hançereye dayandı.

Yıkım oldu yedi ilde,
Ölüm onbinleri aştı.
Evler gömüldü sahilde,
Arz yarıldı, deniz taştı.

Ana, baba, kardeş, bacı,
Kaybetti can ciğerini.
Tahammülü aştı acı,
Geçti biri diğerini.

Dozerler hep mezar kazdı,
Cenaze kondu yan yana.
Bu insanlığa ikazdı,
Öğrenene, anlayana.

Suçu nerde arayalım,
Ettiğimiz tuttu bizi.
Hangi birini sayalım,
Yalanımız yuttu bizi.