Marmara'dan Annem'e Şiiri - Musa Musaoğlu

Dalgaların ay ışığıyla birleştiği tenhadan yakarıyorum, feryadımı.
Fatihin yurdundan yolluyorum gözyaşlarımı.
Dalgaların sesiyle inledi yüreğim.
Dursam da Marmara’nın en içten köşesinde,
etmez ki anamın dizindeki gözyaşı.
Görsem de konstantinye’nin eşsiz güzelliğini,
Etmez ki memleketimin kuru toprağı.
Anam dalgaların arasına bıraksam gözyaşımı, ulaşır mı yüreğine?
Kessem nefesimi, atar mı kalbim sana doğru?
Yakar oldu kulaklarımı dalgaların huzur sesi.
Gözlerim görmezken gözlerini ne edem Ayasofya nın eşsiz kubbesini
Duyamazken sesini ne edem martıların coşkusunu
Yürüyemezken sana doğru ne edem şilenin kumsalını
Sana yanmadıktan sonra ne edem denizin fenerini
Sana getirmiyorsa ne işime yarar güneşin doğusu