Marla Şiiri - Kemal Sakan

ölümcül bir ırmak mıdır senin ellerin marla
ya da sürgünde bir evsiz mi gözlerim
düştüm bir arzı zelzele ile en tepelerden
ayağım değil gözlerim acıdı ah göğe bakıp duran sarı gözlerim
hangi patikadan çıkmalı erişmeli şimde evime
evim arz değil arztan öte, marla mıydı neydi senin adın
bana kılavuz ol, sesin ne de tanrısal senin
evimizin önündeki sonsuzluk kokuyor sesin
marla mıydı neydi senin adın
senin evin yok mu marla bu gri beton ısıtır mı
korur mu insanı insandan, ya da ısırmaz mı hicivle
benim evim huzur mavisi ve yeşili ve beyazı huzur
sen hangi renkle görmek istersen o renge boyanır çocuklar
içinden lacivert mi geçiyor marla
ah ben çocukları lacivert çok acıklı bulurum
ama yine de gri beton çok soğuk değil mi marla
öyle gelmiyor mu plastik doldurmak suya
aşkı söndürmek gibi gelmiyor mu petrol kuyularında
ah marla ben çok bulaştım belalara
ama benim gözüm ne gri beton çekiyor ne de petrol kuyularını
yardım kırdıysam şu evsiz kollarımı karanılk sokaklarda
ya da ışıklı koridorlarda
evime dönebilmek içindi marla
o yollar marla buradan çekip gitti mi diyorsun
yollar çekip gitmez yollardan çekip gidilmez miydi marla
ben nasıl düştüm öyleyse bu çıkmaz sokaklara
çekip gttiyse yollar
hiçbiryere de çıkılmaz şimdi
o vakit
gel geç karşıma otur hadi çekinme
gözlerimi çıkar
yorgun kentlere benzeyen ellerinle
ama sesin senin bir melek titremesi
sanki gök gürlemesi
ne çok mutsuz görünüyorsun marla
hadi çıkar şu sarı gözlüklerini

KEMAL SAKAN