Marifet. Şiiri - Osman Köksal

Marifet bilip haddini bilmez kullar var,
Allah'ın vermediğini vermeye kalkar,
Kendi pislik yüreği ötelere kokar,
Elinkine miski amber sürmeye kalkar.

Aklı bırakıp medet umar tüyden kıldan,
Vazgeçmez iblisle yürüdüğü yoldan,
Tam ardıyla uydurduğu bidatın puldan,
Çıkıp güya ilacını dermeye kalkar.

Söylediği yalanların bini bir para,
İsterki uymayanı koysunlar mezara,
Garibin armudu, bencileyin fukara,
Güneşi neyin görmeden ermeye kalkar.

Bilirim düşmez dilinden Allah kelamı,
Bir an için bırakmaz salâtu selamı,
Cebi nasılsa dolar, alimdir ya namı,
Doğruluğu arayanı yermeye kalkar.

Söz varacağına varır, lakin alınmaz,
Sorgulamadan inanıp doğru kalınmaz,
Bunlarla durup hak yolda namaz kılınmaz,
İblisine seccadeler sermeye kalkar.

Taklide cürret eder pirler sultanını,
Yermeye çalışır bir de yüce Kuran'ını,
Saptırıcılardan seçerek yaranını,
Gönüllerin sultanına girmeye kalkar.

Ben yine de unutmayım haşa demeyi,
Onun gibi beceremem ki laf etmeyi,
Allah'ın açıklayamadığı nameyi,
Güya kendi açıklayıp vermeye kalkar.

16/1/17