Maria Şiiri - Abdulkadir Karaman

Sana olan tutkunluğum
yaprağın rüzgara dağınıklığı gibi,
dalın gövdeye,
gövdenin köke
kökün toprağa bağımlılığı gibi…
Maria! ... ah Maria! ...
toprağın yağmura, güneşe;
tohumun, ilgiye, sevgiye ihtiyacı gibi bir şey,
Sana vurgunluğum.

Usanmaz mısın,
savurmaktan her tarafa bendeni?
Ne kalbim kalbe benziyor;
ne canım can gibi,
senin yüzünden! ...
o hercai gülüşlerin,
o acımasız süzüşlerin,
canımı, kalbimi eziyor.
-senden armağanken yoksunluğum…
ama hâlâ mâsummuş gibi
kendinden değilmiş gibi,
umarsızca, varlığın her yerimi geziyor.
Maria, ah Maria! ...
Senden başka ilaç yok
Kalbimdeki yaraya.

Müslüman’ım, tamam! ...
Sende ecnebi.
Bilmiyor ve anlamıyorum:
bu gözler sana niçin hayran oldu,
gönlüm seni neden sevdi?
Gözlerin, kalbin, bakışların, gülüşlerin,
Dini yok deme ki;
Olsaydı sever miydi hiç seni?
Böylesine perişan,
böylesine çâresiz bırakmayı düşünmen beni
doğru mu Maria?
Maria…ah Maria! ...
Senden başka çare yok
Kalbimdeki yaraya.