Maria Şiiri - Cuma Yüksel

anlatabildiğim kadarıyla anlatmama
izin ver maria.

sorunlar hep parasızlıktan çıkmıyor.
bazen hatta genellikle
sevgi açlığı yüzünden hayatlarımız mahvoluyor.

çölün ortasında saklanmış bir damla su gibi
ilk susayan insanın ırkına, mezhebine bakmadan
yudum yudum koşuyorum..

sormuyorum bile sen kimsin?
benden ne istiyorsun..
inan bu soruların da hiç gereği yok maria…

yaşamlarımız bir toz bulutu..
gözlerimizi ovuşturuyoruz daha sonra hep birlikte..
bir bakıyoruz ki en sevdiğimiz en uzağımız olmuş..
ah! Maria.
bazı şarkılar anandan emdiğin sütü burnundan getiriyor..
beni anmasa da olur diyemiyorsun o şarkılar çaldığında..
seni ansın istiyorsun.
oysa onun hayatında
boş bulunduğu bir anda
saçmalayıp sonra da tebessüm ettiği küçük bir ansın.
İnan fazlası değil maria.

gittiği yerlere gidiyorsun.
başını yastığa koyduğun anda
birlikte geçirdiğiniz zamanları bir film şeridi gibi
gözlerinin önünden geçmesine bayılıyorsun..
nerede güzel bir tebessüme denk gelsen
nerede vay anasını! diye tepki gösterdiğin muhteşem hikayelere denk gelsen.
Yaram var diyorsun.
Gocunuyorsun..

sevebildiğim kadarıyla sevmeme
İzin ver maria.

mutlu insanlar
mezarına papatyalarla gelinsin istiyorlar..

mutlu insanlar uyumuş değil
mutsuz insanlar geceleri yaralarıyla örttüğü için
bu kadar derin bu kadar gamsız uyuyorlar..

ah maria!
bir kez aşık oldum,
bir kez aşık ol maria.
sonra hayat sana da
dişlerini fırçaladıktan sonra
sigara içmek kadar saçma gelecektir…

ah maria! dediğime aldırma
bir gün ama bir gün mutlaka geçer bu kötü günler.

ve
bütün ön yargılarımı merhamet denen bir yargıcın kılıcıyla keserken.
ne olur
yeniden sevmeme izin ver..