Mardin Şiiri - İzzettin Coşkun

Ne gelgitler eskidi beyin loblarımda
Ne zamansız ölüşlerin
Tenimde mülteci sessizliğin
Ne de çok elvedalar sonlanır yaralarıma
Oysa benim ölüm yanımdın
Samanyolunda yalnız kalmışlığım
Açıkçası benim diye yaşlanırdın
Cümle aralıklarında

Sonra gözyaşlarıyla donanmış sonbaharlar
Ve benliğim dökülür ölüşlerinden
Sonrası yarım yamalak bir gökyüzü
Martılar özgürlüğünden dem vurur
Sonrası da yokluğuna alışmalarım
Belli ki en çok denediğim.
Beceremediğim kocaman bir mesafesizlik

Hâlbuki sensiz de yaşanılıyormuş
Mardin'in öksüz kalmış bir kilisesi kadar
Mardin'in allahsiz geçen her saniyesi
Senden vazgeçmekle söz kestim

Senden sonra,
hep aynı heyelan kopar gecelerimden
Senden gayri hep aynı mağduriyet
Ey Mezopotamya
Bu kadar mı yanılıyormuş gülüşlerin
Yarım kalmış nefeslerin
Bedenimde Dicle nehri kadar ölümcül.

24.02.2016
Çarşamba