Maraş'ım Şiiri - Cuma Ali Çetin

Yurt paylaşılıyor kefere gelmiş...
Hüzünün, kederin boldu Maraş'ım.
Sokaklarda gezen yabancı, elmiş...
İngiliz, Fransız doldu Maraş'ım.

Nasıl atılırdı yurttan bu illet?
Hemen bitmeliydi hemen bu zillet!
Tutsak olamazdı bu asil millet...
Sandılar yuvada foldu Maraş'ım.

Şımarmıştı katil, küstah ermeni...
Maraş götürmezdi ipi germeni.
Kabul edemezdi halkı yermeni...
Birleşmiş tek pazu, koldu Maraş'ım.

Karşıya bakınca hocayla dede...
Dediler bu namaz kılınmaz ede.
Düşmanın bağrağı vardı kalede...
Ah çekip dediler n'oldu Maraş'ım.

Kalpte imanını sanarak yeğil...
Kimse diyemezdi Maraş'a eğil.
Devriye gezenler Mehmetçik değil...
Pascal, Frederic,Poldu Maraş'ım.

Yelde savrulurken közlü küllerin...
Açılmalı idi artık tüllerin.
Baykuş kondu diye gonca güllerin...
Hicaptan kurudu soldu Maraş'ım.

Ne zaman peçeye değip ellenmiş...
İşte o gün sütçü imam dellenmiş.
Kahpelere mezar yeri bellenmiş...
Üstüne atılan vol'du Maraş'ım.

Lime lime edip etleri yense...
Kemiği olurdu mengene, pense.
Eğilmezdi bu baş, bu boyun, ense...
Ayrık otlarını yoldu Maraş'ım.

Vahşiler musallat olsa da yurda...
Maraşlı vermezdi kuzuyu kurda.
Yabancı postallar gezemez burda...
Türk'ün yürüdüğü yoldu Maraş'ım.

Cumali kimseden gelmeden yardım
Ben kendi yaramı elimle sardım.
Hiçe sayıp canı sonuca vardım...
Hak edip kahraman oldu Maraş'ım.