Maraş Şiiri - Kazım Beysülen

Maraş sen kandan kınasın.
Yüreğimde derin yarasın.
Tarihin amansız bir çağında;
İnsanlığın sevgi ve anlam arayışında,
karanfillere kara kına yakıldı,
senin köhne bağrında.
Ey Maraş.
Bu kara senin kahraman
ve şanlı tarihine yakışmadı.
Ama sen sustun…
1978’in Aralığında karanlık eller
tarafından aralandı utancın perdesi.
Perdenin arkası kan ve ölüm.
Oy Maraş.
İnsanlık ayıbı düşerken güncene,
gözlerinde it ve çakal sürüsünün ayak izleri.
Oysa yakılan ve katledilen;
Kahramanlığın ve tarihindi…
Suskunluğunla;
Sen yaktın…
Sen yakıldın Maraş…
Ve…
Yüz onbir olarak açıklandı vahşetin şifresi.
Çağdaş insanlık canileri
ruhumuz da silerken kanlı hançerlerini,
Sen olup bitenden habersiz
kendinden uzak duruyordun.
Bu vahşet girdabı sürerken,
İnsanlık her nefes alışında
defalarca ölüyordu.Neden?
“Ölen benden, öldüren benden” diyemedim…
Var mı bir açıklaması?
Canilerin paslı gözleriyle
kanadı geleceğe dair ümitlerim.
Ama varsın kanasın…
Karanlığın önünde eğilmedim, eğilmeyeceğim.
Bu yol insanlığın aydınlanma yolu;
Hallaç’dan Maraş’a
Maraş’tan çağlara selamını
yol eden yolum, yoldaşım.
Konuş Maraş! ..
Var mı tarihe sözün?
Suskunluğun utancından ve acından mı?
Yoksa gerici çakalların
kahraman tarihine kara çalmasından mı?
Hey Maraş!
Şanlı ve kanlı Maraş…
Bilirsin, bizim bedduamız olmaz.
Dilimiz, yalan - dolan konuşmaz.
Böğrüne hançer sokanlar bilemedi;
Kandan kına yakılmaz.

Kazım BEYSÜLEN