Marangoz Şiiri - Ümit Tuna

Marangozum ben,
Tahtayı yontmak,
Şekil vermek,
İnsanların beğenisine sunmaktır işim.

Önce ağaçtı,
Sonra onu kestiler,
Toprağından ayırıp bana getirdiler,
İlk geldiğinde ağlıyordu sanki.

Biraz zaman geçti alıştı,
Artık neresini kessem acımıyordu,
Sanki mutsuz gibiydi,
Acaba toprağa aşık mıydı?

Aşklar da böyle değil midir?
Ayrılınca daha çok anlarsın kıymetini,
Yüzüne karşı diyemediğin,
Bütün cümleler dolanır diline.

Düğüm düğüm olur cümleler,
Tam söyleyecekken çıkmaz,
Yutarsın kuracağın cümleyi.

Aşk bu diyemezsin ki sevdiğine,
Sevdiğini…

Hadi son kez,
Var gücünle,
Dene,
Seviyorum de.

Olmadıysa üzülme,
Sen aşık olmuşsun bir kere! ...

ÇILGIN MUHASEBECİ