Mar'ı (*)cennetlik! Şiiri - Mehmet İslami

Karakoç Ağabeğ dikti başağı
Hakk için ektiği darı cennetlik
Tımar çün eline aldı kaşağı
Çektiği emekle, teri cennetlik

"Türküler var başı belden aşağı
Çalmayan Radyonun pili cennetlik
Kâfîr meyve inmez daldan aşağı
Yoksulun yaktığı çalı cennetlik”

Diyerek kolladı ceylan, vaşağı
Elif idi eğilmedi aşağı
Afet imiş altındaki döşeği
Zalimlerin zûlm güheri cennetlik

İslâm silâhına İmân kuşağı
Sararak namluya sürdü fişeği
Hainlerden, deremedi başağı
Bıraktığı her eseri cennetlik

Yeryüzüdür kullarının döşeği
Koyundandır kuzusuyla şişeği
Bir asır semersiz kalan eşşeği
Tımarcıların her miri cennetlik

Hakikâte dayalıysa arkası
Farkeder mi sembolûyle markası?
Dervişân¬-ı Sûfi, Mürşit hırkası
Paralelleriyle seri cennetlik

Dürüste iftira ederse kalem
Tutan eli bağlar kederle elem
Telâffuz ederse yalanı kelâm
Doğru söyleyenin körü cennetlik

Yaslandığı şerrin dayaklarından
Sırkatlar saklanan koyaklarından
Sevrde Ebû Bekri ayaklarından
Isırıp inciten mar’ı cennetlik

Leylâ diye ıssız çöle gidende
Kuru çölde Develeri güdende
Hak yolunda mücâdele edende
İliği, kemiği, deri cennetlik

Hakk Teâlâ, sol böğürü delince
Varoluş hikmeti inceden ince
O, ona, o, ona, örtü olunca
Kocabaşındaki karı cennetlik

İki yol va’zetmiş Yaratan hûdâ
O nâr der, Nûr benim diyorken bu da,
Gidecekleri yer belli sonunda
Biri cehennemlik biri cennetlik

Hüseyin-i Mansûr Hallac-ı gibi
Abdülkadir, Muhyiddîni A’râbi
Selâhaddîni Eyyûbi, Farabî
Mürşidin, Müridîn, seri cennetlik

Ebûbekr-i Sıddîyk, Hattabı Omer
Osman-ı zinnûreyn Necm ile Kamer
Seyfûllâh Âliyyül Mürteza tam er
Bu kılâvuzlarla piri cennetlik

Bunlar ile kaim dağ, ova, sahra
Bilâl-i Habeşi sabreden kahra
Hadicetül Kübra, Fatıma Zehra
Sâliha melekle huri cennetlik

Zevcesini ibâdete yeğleyen
Her ahvâlde Ellâh zikri söyleyen
Kipriğini göze perde eyleyen
Sâlihâ hatunun eri cennetlik

Ebrehe’yi dinlemeyen Fil Mamud
Deveyi katleden kavimdi Semûd
Muhammed Mustâfa Ahmed-i Mahmud (Sallellâhü Aleyhi vesellem)
Kademi, bastığı yeri cennetlik

Havf ve Recâ yüreğinden çıkmayan
Menfezinden yanlış yere akmayan
Perdeleyip namâhreme bakmayan
Hakka tabî gözle feri cennetlik

ÜÇBİN ESMÂ’yı cem, ELLÂH adından
Müslümânlar meftûndurlar tadından
İlâhi nizâmla boyandığından
Yer yeşil, Gök mavi, sarı cennetlik

Özü beyan eden şiir hecenin
Satır, satır inci dizen hocanın
Zevcesi sâliha olan kocanın
İlâhi emânet yâri cennetlik

İsrâfil sûruyla oluyor beyân
Nâra yuvarlanır ayağı kayan
‘Ölmeden ölünüz’emrini duyan
Yaşıyorken ölen diri cennetlik

Hakk Teâlâ zemmediyor Hımarı
Öldüğünde kalacak şey semeri
Şuaradan kalacaksa eseri
Sadrındaki mücevheri cennetlik

Yeter uyuduğun İSLÂMİ; uyan
Uyanda, İlâhî rahmetle boyan
Tevekkül ederek Halîkâ dayan
O’na imân eden, yürü, cennetlik
(*)Mar=Yılan