Mapushaneye Ağıt Şiiri - Mine Özdemirtaş

“Dağlarına bahar gelmiş memleketimin
Demir kapı kör pencere
Yastığım ranzam zincirim
Uğruna ölümlere gidip geldiğim
Görüşmecim yeşil soğan göndermiş
Karanfil kokuyor cigaram'

Biz mapuslara da düştük be anam... şerefle, şanla.
Kararmış duvarlara kazıdık biten her günü,
habersiz inen akşamla.

Paletimiz kızıla bulanıktı, gövdemize kovan resimleri de çizdik.
Morfinsiz çıkarıp saydılar bir bir... ama devrilmedik.

Hava kurşun gibi ağırdı... Soluksuz kalana kadar türkü söyledik.
Aç kaldık... Bu doğru ama ne devrildik,
Ne yıkıldık.

Biz sıramızı savdık artık... bre zındık.
Ne çıraydık, ne de mum, söndükçe alev aldık.

Ne ipten kaçtık, ne geçmişe sövdük... ne de andımızdan döndük.
Dalları budadınız ya da öyle sandınız... oysa başımız dimdik.

Biz susmalardayız şimdi... zaman sindirmede özü.
Beklemedeyiz... Bizim bilgelik çağımız bu, kırın birbirinizi.

Bence hiçbir mahsuru yok, hücrem bile sizin olsun.
Usulca gönüllerdeyim artık, girin sırayla gözünüz doysun.

Arkadan en iyi vuranınız, en pahalı katili tutanınız kazansın!
Medya sizi yazsın sürmanşet... Çığırtkanlığı marifet sansın.

Daha hızlı bağırın... daha çok yağmalayın, yığınlar seyre dalsın.
Çalın zilleri, daha sıkın kemerleri... ki bıçak kemiğe dayansın.

Bir zamanlar; o damların bir onuru vardı: Biz içerdeydik.
Sordukları zaman gururla: Suçumuz ‘DÜŞÜNCE’ derdik.

Şimdi, yeşil soğanlı görüşlere bile hasret koğuşlar
Doların yeşiline adam öldürenler ve azmettirenler üstüste yığılmışlar.

Tamam kalsın... buraya kadar. Yiğitli değil bundan sonrası
Yol geçen hanı gibi olmuş avlular... Sanki mahalle kahvesi.

Biz bizi biliriz, uslanmış değiliz. Hala kalemimizden kan damlar.
Gözümüz keskin kalacak, memleketimdeki dağlar baharı kucaklayana kadar.

İçerde artık bize yer yok... zaman o zaman dışarıda kaın uşaklar
Final çizgisi çok yakın... Karanfil kokulu cigaranın içimi kadar! ..