Mapushane Şiiri - Tolga Özgür

Yirmibeş sene bu mapushanede müdürlük yaptım
Kalabalıktı içerisi ama benim için mühim üç kişi vardı
Mahlasları ak, ağyar ve karaydı
Ağyardı aralarında beni etkileyen, ne istese yapardım
Koğuşunu sarmışlardı, arkasındaki koğuşta ak kalırdı
Alt koğuşunda da kara vardı
Üst koğuşunda ise silik bir tip vardı
Anımsar gibiyim erdemdi evet adı!
Ak havalı bir tipti ağyarın en yakını
Ak dediğime bakmayın sararmıştı saçı bıyığı
O dağıtırdı tütünü mahkumlara özellikle ağyara
Ağyar ne zaman dara düşse koşardı yardıma
Kara ikinci adamdı ağyar için
Yağ bağlamış ayyaşın tekiydi; gardiyan gibiydi ama
Ağyara kol kanat gererdi gündüz gece
İçerdi, geceleri ağlardı sessiz sessiz
Erdeme gelince; ne ağyar sevdi onu ne de ben
Ağyarla hep çatışırdı mütabık kalamadılar hiç
Ağyar ne zaman evet dese hayır derdi sanki inadına
Bir kara bir ak olamadı erdem, onun için
Ağyar niçin önemliydi onlar için?
O hayat verirdi onlara, önderleriydi bir nevi
Ak ve kara için mapusları haneleriydi
Kabullenmişlerdi Oraya aittiler sanki
Ama ağyar farklıydı, yabancı gibiydi burada
Sanki emanetmişçesine başka yere aitmişçesine
Bazen sığmazdı o demirden kafesine
Hele gözcü çocuk bir kadının geldiğini söylediğinde
Dur derdi her seferinde erdem,
Ama o çoktan geçerdi serden
Zorlardı kemikten parmaklıkları
Dönmek için Ait olduğu yere, sahibine