Mapus Kapıları Şiiri - Mehmet Zafer

Ah gönlüm ahhhhhhh
Dayadın gene sırtımı paslı ranzaya
Daldım uçsuz bucaksız hülyaya
Küflü duvarlar bedenimi sıkar
Tavan üstüme üstüme gelir
Daralıyorum nefes alamıyorum
Hırsımdam soğuk benizli duvarları yumrukluyorum
Bir yanda hasret,bir yanda mahkumiyet
Yavrum hastalanmış gidemiyorum gel de sabret
Sancılarla dolu bir akşam daha,etraf karanlık
Dışarıda kaldı içeriye alınmadı insanlık

Anam babam aklıma gelir,yüzüm gülmez
Dağ gibi babam biçare derdini dışarı vermez
Anacığımın beli bükülmüştür,iyice çökmüştür
Yarimi özledim,yavrularım tüter gözümde
Gitmek isterim,mapuskapıları durur önümde
Kadermi desem,keder mi attı demir kapılar arkasına
Gücüne gider,sevenlerin sağken tutulurlar yasına
Hangi yürek dayanır feryadın cilasına
İnsafın yokmu mapuskapıları,kırılasın orta yerinde
Kimbilir benim gibi kaç kişiyi çürüttün
Konuş lan mapushane,kaç yavruyu yetim bıraktın
İçten içe çürü,yıkıl kahrol sen de
Halini soran olan olmasın
Ne selan okunsun ne mezarın olsun
Üzerine okunacak bir duan bile olmasın
Yalnızlığın en hazin öyküsünü yaşıyorum
Bir nefes sigaraya ne geceler yakıyorum
Paslı ranzalara umudumu asıyorum
Kahrolasın demir parmaklık yere batasın mapushane
Baba diyormuş yavrum,baba çık gel bitsin bu hasretlik
Bir mektuba sarılıyormuş kızım,kokluyormuş,resmimi öpüyormuş
Hadi baba bas beni bağrına diye ağlıyormuş
Çocuklarımın anası yiğit karım,içindeki hasreti Beydağı kadar
Başı dumanlı,gönlü sevdalı yüreği kordan bir ateş
Yavrularına sezdirmeden yastıkları ıslatıyormuş
Nazlı yarim,ciğerparem,canözüm gelebilsem gelemezmiyim
Bir yandan siz,bir yandan demir kapılar,
batar yüreğime inceden ince
İnsafa gelmez şu yıkılası mapushane
Ne halden anlar,ne gelir merhamete
Özledim diyorum özledim mapushane duy feryadımı
Havasını,kokusunu toprağını köyümün
Dalında çiçekleri,çalıda böğürtlenleri
İnanki düşmanımı bile özledim
Engel olma mapuskapıları,bırak gideyim
Yüreği yangın yeri yarimi,anamı babamı göreyim
Hasret kaldığım yavrularımı bırak ta doya doya seveyim
Seveyim de öleyim

Mehmet Zafer