Manzume Şiiri - Süleyman Kılıç

evden çıkmıştım geçen, sokakta gezerken
önümde birkaç genç gördüm gezerken

gençliklerinden kalmamış hiçbir eser
kimi yorgun ,kimi bitap kimi bikarar

ne ümit ne gelecekle ilgili bir serencam
günü gün etme ya da hayattan bir anlık kam

isteyerek oldum onlara kulak misafiri
tavırlarında bir külhanbeyliği

konuştukları hep aynı ve gereksiz
ne kalmış bir adap ne de edep siz

geçen yine işten eve gitmek için
binmiştim dolmuşa ,isminin hakkını vermek için

nefessiz kalmıştı tıka basa dolarken
bir kadın arkamdaki koltukta yayılırken

bir elde telefon bir elde bir poşet
sesli sesli konuşurken millet olmuştu pert

anlatırdı sesli sesli evdeki her halini
kaba konuşması rahatsız etmişti beni

dayanamadım döndüm ettim keskin bir bakış
baktım konuşmaya devam edip attı bir çirkin gülüş

döndüm dedim ki teyze başkası var burada
rahatsız oluyorum burada ara ara

bir de dedi ki telefondan karşıda durana
beni biri burada azarlayan var diyerek baktı bana

öyle bir baktı ki içinden gelen acı nefreti
bana neden teyze der bakışı gibi

dokunmuştu meğer teyze deyişim
bir de acı acı vardı bir gülüşüm

toplumda vardır kötü bir kaide
birinin kusuru söylenmez yüzüne

indikten sonra başlandı tümü söylenmeye
dedim ki ey ahali neden siz de

söylemediniz yüzüne ayrı ayrı
yaptığınız hatadır hepiniz gayrı gayrı

bir saatlik anlattım çok basit olayı sıradan
neler neler geçmişti insanınımız başından

ne yeter zamanınm ne de söylemeye dilim
zamanı gelsin de çok olacak diyeceklerim