(Manzum Şiir-2) Hüzün tekrar kuruldu, gö ...

Bir veda saatidir gelmiş çatmış, düşmüştük sanki karanlığına ayrılıkların, vedaların. Gitmeliydik, Önce ondan bekledim veda sözlerini. Oysa gitmek istememek ve gitmek zorunda olmak. Umutla tutunmak kıyıdaki son kuru dala. Geleceğini bile bile o anın, susarak geciktirmek arzusu. Bakıştığımızda ilk konuşacağımız veda sözleri sanki, bakmamaya çalışıyorum yüzüne, gözlerine.Çok korkuyorum, gideceksin diye. Hadi uzat ellerini, uzatsana…

Kalktı, gidiyordu son ümitlerimi de ezip geçer gibi.

Benim yanımdayken gülmeni o kadar isterim ki, gülüşün bana da olsa, halime, garipliğime de olsa gül. İçimde gülüşünü görmek için fırtınalar estirirken yüreğim, dilim söyleyemiyordu..

-Birkaç defa dönüp baktı, gülümsüyordu.

Sonra yavaşça kayboldu silueti siluetler arasında. Yalnız kaldım kalabalıklar içinde. Hüzün tekrar kuruldu, gönlümde başköşeye. Gidişiyle değişti heryer, oturduğumuz tabure bile o yokken sıradanlaştı. Herşey o varken güzel.

Zerrin Özer’in uzaktan gelen sesi mi bunları düşündürdü bilmem. Sevdiğim bir şarkıyı söylüyordu; “
Her şey seninle güzel yolda yürümek bile,Olmayacak düşlerin peşinde koşmak bile
Ağlamaktan korkarak uzaklaştım, geride kalan yüreğim, çaresiz koşar gelir peşimden.

Gitti işte gönlümün sultanı, gözümün nuru, gitti. Sabahlar o kadar uzak, saatler o kadar yavaş ki.