Manzum Menkıbe Şiiri - Mücahit Başkal

Bir miktar odunu,vurup sırtına,
ihtiyar bir adam,koyulur yola.

Hava gayet sıcak,yol ise uzun,
Adamda başlamış,büyük bir hüzün.

Alnından akıyor,şıpır şıpır ter
Dizinde mecal yok,gözlerinde fer.

Düşe kalka biraz daha yol alır
velakin çok geçmez,tıkanır kalır

şöyle der:'Çekilmiyor artık bu hayat,
Görmedim ömrümde hiçbir gün rahat.

Şöyle yatsaydım ocak başında,
Odun taşımak zor yetmiş yaşında.

Sonunda odunu yerlere atıp,
Haykırır yürekten etrafa bakıp.

'Nerdesin azrail gelsene artık!
Çekilmez oldu bu ihtiyarlık.

Etrafa yayılan sesi işitip,
Gelir hemen biri oldukça muzip.

Beni çağırdın der,bir derdinmi var?
Dileğin nedirki söyle ihtiyar!

İhtiyar bakar ki iş tehlikelidir,
Beti benzi solar,lafı çevirir.

'Dileğim yükümü kaldır sırtıma
Yavaşça gideyim eski yoluma!'.