Manzum Hikâye Şiiri - Ramazan Çetin

Evliyânın büyüğü Bağdatlı Cüneyt varya;
Daha yedi yaşında,çocukken de bir deryâ...

Birgün okuldan geldi,gördü babası ağlar!
Muhammed Zeccacdır O,gözlerinden yaş damlar! ..

Sordu: Ey babacığım,söyle neden ağlarsın?
Bu hâline sebeb ne; neden ızdıraptasın?

Güzel yavrum,evlâdım; dinle beni Cüneydim:
Zekâtımdan dayına birkaç gümüş gönderdim;

Dayın Sırrı Sekâti,almamış zekâtımı,
Bir tanem,onun için çok görme feryâdımı! ..

Allah adamlarının,isteyip almadığı,
Gümüşler için geçmiş ömrümün güzel çağı! ..

Yazık,kıymetli ömrüm boşa gitmiş gördün ya;
Beni de kendisine yakmış vefâsız dünya! ..

Cüneyt,dedi ki; Baba,ver bana gümüşleri,
Dayıma götüreyim,belki çevirmez geri.

Koşarak gitti çocuk,çaldı kapıyı hemen,
Kimdir o diye soran,dayısıydı içerden...

Efendim,ben Cüneydim; şu kapıyı açıver,
Babamın zekâtıdır getirdiğim gümüşler...

Almam dedi mübârek,açmadı kapısını,
Cüneyt,epey çalıştı iknâya dayısını!

Yaşından beklenmeyen olgunluğa sahipti,
İbretle bir bakalım,dayısına ne dedi:

Babama emir veren Yüce Allah için al,
İhsân ederek seni,serbest kıldı Zül-Celâl...

Sırrı sekâti, hemen:Söyle yâ Cüneyt dedi,
Babana ne emretti,bana ne ihsân etti?

Dayıcığım,Rabbimiz babamı yaptı zengin,
Emretti ki,malının zekâtını da versin...

Seni de fakir yaptı,serbest bıraktı şunda:
Zekât kabul etmekle etmemek arasında...

Efendim,bu değil mi,Rabbimizin ihsânı?
Onun ihsânı ise mesut eder insanı! ..

Cüneydin söylediği,ne kadar tatlı sözler;
Sırrı Sekâtideyse yaşla dolmuştur gözler! ..

Oğlum zekâttan önce,kabul ettim ben seni,
Kapıyı açıp sonra aldı gümüşlerini...

Masal diye okuyan bunları masal sanır,
Geçmişinden ders alan,ibret alan kazanır...