Manzara-i Umumiye Şiiri - Mutlu Gavcar

kaldırımda ayak izleri, diz boyu
içleri kir, irin, kin dolu
yürüyorlar sahile doğru.
yollar kıvrıla kıvrıla can veriyor
körfezin fosseptik girdabında
burunlar sarhoş oluyor istemsiz.
martılar kahkaha atıyor
seni görünce,
kendin ettin dercesine.
ufkun ucunda avâre geziniyor
kurşundan ağır bulut parçası.

güneş, içimize sokulmak istiyor
eritmek istiyor ayazı, buzu.
içimiz baştan başa şaşı
ısıtamıyor bir türlü granit taşı,
üşüyor ışınları daha ilk temasta.
asrın gereği otomata bağlanmış
sulu beyin, ot dolu baş,
hâlden anlayan kalmamış.

masmavi gökleri yutmuş
ruhsuz binaların donuk alçaklığı.
baldan tatlı fil, aslan, kelebek, arı
eski zaman uygarlığında kaldı.
kuşları hapsetmiş fosiller
çiçekler mahzun duvar kâğıdında.
ormanlar, toz, moloz, beton yığını
nehirler kirli, atmosfer zehirli
cihânı kaplamış cehâlet yangını.
tozpembe çocukluk düşlerimi
zâlim bencillikler çaldı.
karanlık kentler yüreğime
yalnızca mutsuzluk, korku saldı.

kaldırımda ayak izleri diz boyu
içleri kör, sağır, dilsiz dolu.
ılık ve yağışlı mevsimler dilerken
talan edilmiş sevgiler, bağlar
“ben-sen" kavgası tüm lakırtılar
dostluk, kardeşlik masalmış.
daha doğmadan budanmış
yaşama sevinci, taze bahar.
yeşilin, mavinin tonuydu güya
çöp topuna dönen dünya.

hem kızar hem üzülüp ağlar
insanlığın şu perişan hâline
çorak ovalar, çıplak dağlar
karanlık deniz, düşük nabız
toprak, su, hava, ateş
petrole bulanmış martılar
taş plakta cızırtılar...