Mantık ve İnsanlar Şiiri - Ramazan Özütürk

İnsanlar,
Kuşaktan kuşağa çoğalır gelir
Yükselir, alçalır zaman aktıkça..
Medeniyet kurar dünya üstünde
Yıkılanı siler, yeni yaptıkça…

İnsanlar,
Her varlığın kökü olur dünyada
Yüce Yaradan “yok” ol deyinceye..
Toprağın, taşın, suyunda kökü var
Tıpkı kardeş olmuş uygarlıklara..
Oysa medeniyet kalıcı değil…!
Sürekli yeniliklerin peşinde..
Biri gelir, doğaya verir meyil
Diğeri gelir, öncekinden cahil
Gelenler hep gidenleri aratır…

İnsanlar,
“Uzayın kökü yok” derler boşlukta
Oysa boşluğun kendisi de varlık..
Demek ki varlıkta vardır, yoklukta..
Dünyanın güneşe muhtaçlığı var
Güneşse, uzayda gezen bir ışık
Yaşam şansı verir tüm varlıklara..
Uygarlıklar gibi bir de kendine..

İnsanlar,
Kendini var eder, sever soyunda
Çağdaşlığı sunmak ister nesline
Dünya durdukça duyacak ihtiyaç
Kökünü çoğaltıp, verir zamana..
Daha parlak gelecek kurmak ister
Varsa, bilgi çağının da dışında..
Güneş, dünya, insan üçlemesinde
Görelelik varsa, yürür rahatça..
Tek arzusu “yükselmek” olacaksa
O zaman kökünü gezdirir başında..